Een speciale maand
Door: Miranda van Sluijs
Blijf op de hoogte en volg Miranda
22 Oktober 2013 | Peru, Huancayo
Hoewel het voor mij elke maand erg speciaal is, is dat voor veel mensen niet het geval. De kinderen waarmee ik werk leven vaak in hetzelfde pratroon, hebben weinig tot geen vrienden, kunnen niet zomaar even naar Plaza Vea (het winkelcentrum) of naar school. Allemaal dingen waarvan ik denk dat ze ontzettend belangrijk zijn voor een kind. Maar of door de handicap die ze hebben of door de middelen die missen in het gezin is dit vaak niet mogelijk. En juist daarom is deze maand extra speciaal.
Oktober, de maand van de gehandicapte mensen in Huancayo. Een hele maand waar er aandacht is voor deze mensen, een maand waarin zij het middelpunt zijn, een maand waarin zij alle aandacht krijgen, een maand waarin er aan deze mensen gedacht word en een maand waarin deze mensen een gezicht krijgen.
Een maand die voor mij het hele jaar mag duren maar ik ben al ontzettend blij dat er 1 maand is voor deze mensen.
Afgelopen zondag (13 oktober 2013) hebben we met een groep mensen door 1 van de belangrijkste straten van Peru gelopen, Real. Er hebben zich die morgen vroeg een hoop van “onze” kinderen en hun ouders verzameld om mee te lopen. En zo hebben we de 500 meter met een groepje van z`n 30 mensen afgelegd. Ik voorop en normaal zou ik daar een probleem mee hebben want het draait niet om mij namelijk. Maar ik besef me ook heel goed dat als ik voorop loop er meer aandacht is voor het project, dat het meer mensen bereikt en dat er meer word gepraat. En dan zet ik heel graag mijn gevoel opzij en loop ik graag voorop.
Het FEEST DER FEESTEN! Zo zou het zo in de telegraaf hebben kunnen staan. Alle kinderen, volwassenen, moeders, vaders, broers, zussen en ga zo maar door die zich verzamelen in 1 ruimte om er de meest speciale dag van te maken voor al die mensen die gehandicapt zijn, maakt niet uit hoe, ze zijn allemaal welkom.
Omdat ik ontzettend slecht was voorbereid door geen nette kleding mee te nemen naar mijn werk voor deze dag moet ik tussen de werkzaamheden door op en neer. Niet heel bevordelijk blijkt later om 12 uur met een combi terug naar Tikani als je werkelijk midden in de spits terecht komt maar ik haal het. Dan snel door naar het feest waar wij alle mensen van Tikani welkom eten. Mensen weten nu dat ik er ook bij hoor en ik begin mensen te leren kennen en dat is ontzettend fijn. Ik voel me zeer geliefd en niet omdat ik blank ben maar om wat ik doe. Dat kan ik van de organisatie niet helemaal zeggen want die vonden mij zo belangrijk dat ik maar bij de mensen van de gemeente enz. moest gaan zitten. Ik heb maar net gedaan of ik er geen klap van begreep (wat ik overigens ook echt niet deed) en dat ik even niet meer in de zaal was (je moet wat).
Maar het draait in dit stukje helemaal niet om mij maar juist om alle kinderen!
Wanneer de meeste mensen binnen zijn, komen de clowns binnen (die heb je overal, op straat, op elke feest, op tv, ik vrees soms zelfs dat ze bij mij thuis zitten als ik terug kom). En wanneer de clowns er zijn kan het feest echt beginnen. Kinderen gaan de dansvloer op en komen echt helemaal los. Ik zie echt ontzettend veel glimlachen die niet meer van de gezichten van de kinderen af willen, ik zie kinderen dansen alsof hun leven ervan af hangt en ik zie vooral heel veel kinderen die graag op de foto willen met een clown. Ik heb mijn taak gevonden hoewel ik niet aan het dansen ontkom want ook daarvoor ben ik er geliefd.
Er word voor eten gezorgd, er worden prijzen uitgedeeld aan zowel de ouders als kinderen en er komen nog veel meer clowns.
Ik durf met zekerheid te zeggen dat dit voor iedereen een ontzettend waardevolle dag was waarbij de komende tijd met een glimlach op terug gekeken word.
Ik kan maar moeilijk omschrijven wat ik voel bij dit moment. Het is zo`n moment van je had er bij moeten zijn. Als je werkt met deze kinderen, dag in, dag uit dan zie je dat ze letterlijk gepest worden. Ik ben dan zo blij dat ik z`n kind een knuffel kan geven, een glimlach of een praatje kan maken. En nog meer in het bij zijn van andere kinderen omdat ik het gevoel heb dat als ze zien dat ik een gehandicapt kind wel aandacht geef maar andere niet ze misschien, heel misschien, gaan inzien dat ieder person telt op deze wereld.
Dat ik terug kijk op deze dag met een hele grote glimlach hoef ik denk ik niet te vertellen en de foto`s zijn me ontzettend veel waard.
Zaterdag 26 oktober gaan we rennen met de kinderen, hoe en wat precies? Geen idee maar we zullen zien. En dan is helaas deze speciale maand alweer voorbij en zullen ze en jaar lang moeten wachten op weer z`n speciale dag. Maar ik geloof dat de foto`s die ik kan uitdelen een hoop goed gaan maken. Op naar volgend jaar!
Oktober, de maand van de gehandicapte mensen in Huancayo. Een hele maand waar er aandacht is voor deze mensen, een maand waarin zij het middelpunt zijn, een maand waarin zij alle aandacht krijgen, een maand waarin er aan deze mensen gedacht word en een maand waarin deze mensen een gezicht krijgen.
Een maand die voor mij het hele jaar mag duren maar ik ben al ontzettend blij dat er 1 maand is voor deze mensen.
Afgelopen zondag (13 oktober 2013) hebben we met een groep mensen door 1 van de belangrijkste straten van Peru gelopen, Real. Er hebben zich die morgen vroeg een hoop van “onze” kinderen en hun ouders verzameld om mee te lopen. En zo hebben we de 500 meter met een groepje van z`n 30 mensen afgelegd. Ik voorop en normaal zou ik daar een probleem mee hebben want het draait niet om mij namelijk. Maar ik besef me ook heel goed dat als ik voorop loop er meer aandacht is voor het project, dat het meer mensen bereikt en dat er meer word gepraat. En dan zet ik heel graag mijn gevoel opzij en loop ik graag voorop.
Het FEEST DER FEESTEN! Zo zou het zo in de telegraaf hebben kunnen staan. Alle kinderen, volwassenen, moeders, vaders, broers, zussen en ga zo maar door die zich verzamelen in 1 ruimte om er de meest speciale dag van te maken voor al die mensen die gehandicapt zijn, maakt niet uit hoe, ze zijn allemaal welkom.
Omdat ik ontzettend slecht was voorbereid door geen nette kleding mee te nemen naar mijn werk voor deze dag moet ik tussen de werkzaamheden door op en neer. Niet heel bevordelijk blijkt later om 12 uur met een combi terug naar Tikani als je werkelijk midden in de spits terecht komt maar ik haal het. Dan snel door naar het feest waar wij alle mensen van Tikani welkom eten. Mensen weten nu dat ik er ook bij hoor en ik begin mensen te leren kennen en dat is ontzettend fijn. Ik voel me zeer geliefd en niet omdat ik blank ben maar om wat ik doe. Dat kan ik van de organisatie niet helemaal zeggen want die vonden mij zo belangrijk dat ik maar bij de mensen van de gemeente enz. moest gaan zitten. Ik heb maar net gedaan of ik er geen klap van begreep (wat ik overigens ook echt niet deed) en dat ik even niet meer in de zaal was (je moet wat).
Maar het draait in dit stukje helemaal niet om mij maar juist om alle kinderen!
Wanneer de meeste mensen binnen zijn, komen de clowns binnen (die heb je overal, op straat, op elke feest, op tv, ik vrees soms zelfs dat ze bij mij thuis zitten als ik terug kom). En wanneer de clowns er zijn kan het feest echt beginnen. Kinderen gaan de dansvloer op en komen echt helemaal los. Ik zie echt ontzettend veel glimlachen die niet meer van de gezichten van de kinderen af willen, ik zie kinderen dansen alsof hun leven ervan af hangt en ik zie vooral heel veel kinderen die graag op de foto willen met een clown. Ik heb mijn taak gevonden hoewel ik niet aan het dansen ontkom want ook daarvoor ben ik er geliefd.
Er word voor eten gezorgd, er worden prijzen uitgedeeld aan zowel de ouders als kinderen en er komen nog veel meer clowns.
Ik durf met zekerheid te zeggen dat dit voor iedereen een ontzettend waardevolle dag was waarbij de komende tijd met een glimlach op terug gekeken word.
Ik kan maar moeilijk omschrijven wat ik voel bij dit moment. Het is zo`n moment van je had er bij moeten zijn. Als je werkt met deze kinderen, dag in, dag uit dan zie je dat ze letterlijk gepest worden. Ik ben dan zo blij dat ik z`n kind een knuffel kan geven, een glimlach of een praatje kan maken. En nog meer in het bij zijn van andere kinderen omdat ik het gevoel heb dat als ze zien dat ik een gehandicapt kind wel aandacht geef maar andere niet ze misschien, heel misschien, gaan inzien dat ieder person telt op deze wereld.
Dat ik terug kijk op deze dag met een hele grote glimlach hoef ik denk ik niet te vertellen en de foto`s zijn me ontzettend veel waard.
Zaterdag 26 oktober gaan we rennen met de kinderen, hoe en wat precies? Geen idee maar we zullen zien. En dan is helaas deze speciale maand alweer voorbij en zullen ze en jaar lang moeten wachten op weer z`n speciale dag. Maar ik geloof dat de foto`s die ik kan uitdelen een hoop goed gaan maken. Op naar volgend jaar!
-
22 Oktober 2013 - 15:28
Je Beste Vriendin:
Wat een super mooi geschreven verhaal meid!! Ik hoop dat je nog heel veel van deze bijzondere dagen mag meemaken!!
Dikke knuffel en kus,
Charis -
22 Oktober 2013 - 19:41
Jan Minderhoud:
hoi Miranda, ja, even je gevoel opzij zetten en tegen je natuur in voorop lopen. Soms is dat nodig en jij hebt dat gedaan. Even wat 'huisnieuws': net Dennis drie dagen in huis gehad, met twee dagen Joeri erbij. Vandaag door de modder (!) gemountainbiked. Nu zijn ze weer naar huis en haal ik (tante) Willy van Schiphol. Die zat 4 dagen voor een congres in Liverpool. Groeten, en sterkte donderdag.
-
23 Oktober 2013 - 09:41
Ria:
He Dochter, ik had al op je brief gereageerd en geplaatst, maar ik zie hem hier niet bij staan. Ik heb dus waarschijnlijk iets niet goed gedaan. Al die moderne techniek, maar ik ben lerende ! Ik heb je brief uit geprint en het komt in je Peru map !!
liefs, kop op, je moeder -
23 Oktober 2013 - 16:00
Hester (Togetthere):
Wat een prachtig verhaal, Miranda. Het was echt een dag om nooit te vergeten. -
23 Oktober 2013 - 20:40
Je Vader:
Wat ben ik bij voor je dat je daar de kinderen zo blij kan maken en het ook zo zichtbaar is op de foto's hoe ze het naar hun zin hebben, het is zeker een bijzonder maand.
Groetjes je vader en veel strekte in deze tijd -
24 Oktober 2013 - 11:23
De Buren:
Hoi Miranda,
Ik heb dezer dagen wat meer contact met je zus en je vader. Je vader vertelde me dat je weer een stuk online hebt gezet dus heb ik het zojuist vol bewondering gelezen. Je doet mooi werk! Hou dit vast en we hopen dat je er de komende maanden nog heel voldoening uit kan halen en dat je vooral iets weet te bereiken voor deze kinderen! Wij weten dat je een zegen hebt gekregen. Hou deze vast en gebruik hem!
Veel sterkte vandaag.
Groet,
De Buren -
28 Oktober 2013 - 20:19
Gerda:
Hoi Miranda,
Ik had vorige week nog niet echt de tijd genomen om je verslag goed te lezen, maar wat een mooi verslag zeg!
Fijn dat die kinderen zo een dag echt in het middelpunt mochten staan!
En als ik dit zo lees, zit je ook wel op je plek daar, al zal het vast pas ook wel moeilijk zijn geweest.
Dan is het naar he dat je zo ver weg zit?
Maarre, geniet van je tijd daar! Voor je het weet, zit je tijd er weer op en ben je weer in ons natte kikkerlandje:)
Groetjes,
Gerda -
29 Oktober 2013 - 20:40
Roos M:
Miranda! Leuk om te lezen over je belevenissen! Ga zo door en geniet! Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
