Een kijkje in mijn dagboek
Door: Miranda
Blijf op de hoogte en volg Miranda
16 September 2013 | Peru, Huancayo
Normaal blijft mijn dagboek voor iedereen altijd erg gesloten maar vandaag ga ik een uitzondering maken. Het is bijna twee weken geleden dat ik vertrok uit Nederland en de tijd vliegt (en tegelijk lijkt hij ook wel eens stil te staan).
Opstaan om 6 uur is nooit echt mijn ding geweest en ook al ben ik dan nu in Peru, blijkbaar is dat nog steeds niet veranderd. Het ergste is eigenlijk nog wel mijn bed uit moeten want warm is het buiten op dat tijdstip niet. Het ochtendritueel gaat daarom wel een stuk sneller (zeker omdat ik het douchen oversla want hoewel iedereen hier roept dat je warm kunt douchen heb ik dat helaas nog niet ondervonden). Mijn ontbijt snel naar binnen proppen wat dan weer geen straf is omdat ik in een gezin woon waar ze zelf sap en milkshakes maken :).
Om 8 uur ga ik samen met mijn college op pad (die gelukkig naar eigen zeggen een klein beetje engels kan wat uiteindelijk best wel veel engels blijkt te zijn). Waarheen? Dat is hier steeds een grote vraag voor mij. Ik volg iedereen heel netjes en soms kom ik ergens terecht waar ik liever niet was geweest. Maar deze keer kwamen we terecht bij ons eerste gezin waarvan de zoon niet thuis bleek te zijn. Even met zijn moeder gepraat (lees, mijn college praat en ik sta leuk te lachten terwijl ik er echt helemaal niks van begrijp). De volgende gezinnen waar we komen worden verschillende dingen gedaan. Het is bij ieder kind anders wat voor een begeleiding hij of zij krijgt. Bij sommige kinderen word er gepraat over de gezondheid, bij andere over het huiswerk wat een kind heeft en soms worden er oefeningen gemaakt. Net zo afwisseled zijn de plekken waar we komen. In een hutje wat propvol staat en wat gemaakt is van plastic, een huisje gemaakt van hout of van steen of gewoon buiten. De afwissling, daar hou ik ontzettend van en dat maakt voor mij het werk extra leuk en tegelijk soms extra zwaar. Ik heb al heel wat gezien in Afrika en India maar soms raken verhalen of plekken me heel erg. Omdat wij ons het niet kunnen voorstellen of het gewoon onbegrijpelijk is, zelfs voor mijn collega´s.
Hoewel ik zelf het gevoel heb nog niks te kunnen betekenen door het taalprobleem, blijk ik toch ontzettend veel te betekenen. Ik ben blank, heb blond haar en blauwe ogen. Als ik mijn hoofd laat zien lijkt opeens alles te lukken. Wij moesten naar het ziekenhuis om een afspraak te verzetten. Normaal lukt dat nooit, maar ik lach een keertje en alles lukt gelijk. Om heel eerlijk te zijn vind ik het best vervelend maar aan de andere kant krijgen deze kinderen die normaal nooit een kans krijgen nu meer kansen. Dus ik maak in dit geval graag misbruik van mijn uiterlijk (niet dat ik er trouwens veel aan kan doen maar toch).
Ik denk dat ik mijn dagboek voor nu maar weer ga sluiten naar mijn belevenissen over het werk. Ik heb zo het vermoeden dat er ontzettend veel vragen bij jullie spelen over de gezinnen. Nou die zijn er bij mij ook nog, meer dan genoeg zelf. Langzaam kom ik steeds meer te weten over de situatie waar ze in leven, hoe ze met deze kinderen omgaan en wat ik hier kan gaan betekenen. Dus ik hoop jullie steeds meer te kunnen vertellen.
Tot snel weer met een nieuwe weblog over ………. , ja wat eigenlijk?
Opstaan om 6 uur is nooit echt mijn ding geweest en ook al ben ik dan nu in Peru, blijkbaar is dat nog steeds niet veranderd. Het ergste is eigenlijk nog wel mijn bed uit moeten want warm is het buiten op dat tijdstip niet. Het ochtendritueel gaat daarom wel een stuk sneller (zeker omdat ik het douchen oversla want hoewel iedereen hier roept dat je warm kunt douchen heb ik dat helaas nog niet ondervonden). Mijn ontbijt snel naar binnen proppen wat dan weer geen straf is omdat ik in een gezin woon waar ze zelf sap en milkshakes maken :).
Om 8 uur ga ik samen met mijn college op pad (die gelukkig naar eigen zeggen een klein beetje engels kan wat uiteindelijk best wel veel engels blijkt te zijn). Waarheen? Dat is hier steeds een grote vraag voor mij. Ik volg iedereen heel netjes en soms kom ik ergens terecht waar ik liever niet was geweest. Maar deze keer kwamen we terecht bij ons eerste gezin waarvan de zoon niet thuis bleek te zijn. Even met zijn moeder gepraat (lees, mijn college praat en ik sta leuk te lachten terwijl ik er echt helemaal niks van begrijp). De volgende gezinnen waar we komen worden verschillende dingen gedaan. Het is bij ieder kind anders wat voor een begeleiding hij of zij krijgt. Bij sommige kinderen word er gepraat over de gezondheid, bij andere over het huiswerk wat een kind heeft en soms worden er oefeningen gemaakt. Net zo afwisseled zijn de plekken waar we komen. In een hutje wat propvol staat en wat gemaakt is van plastic, een huisje gemaakt van hout of van steen of gewoon buiten. De afwissling, daar hou ik ontzettend van en dat maakt voor mij het werk extra leuk en tegelijk soms extra zwaar. Ik heb al heel wat gezien in Afrika en India maar soms raken verhalen of plekken me heel erg. Omdat wij ons het niet kunnen voorstellen of het gewoon onbegrijpelijk is, zelfs voor mijn collega´s.
Hoewel ik zelf het gevoel heb nog niks te kunnen betekenen door het taalprobleem, blijk ik toch ontzettend veel te betekenen. Ik ben blank, heb blond haar en blauwe ogen. Als ik mijn hoofd laat zien lijkt opeens alles te lukken. Wij moesten naar het ziekenhuis om een afspraak te verzetten. Normaal lukt dat nooit, maar ik lach een keertje en alles lukt gelijk. Om heel eerlijk te zijn vind ik het best vervelend maar aan de andere kant krijgen deze kinderen die normaal nooit een kans krijgen nu meer kansen. Dus ik maak in dit geval graag misbruik van mijn uiterlijk (niet dat ik er trouwens veel aan kan doen maar toch).
Ik denk dat ik mijn dagboek voor nu maar weer ga sluiten naar mijn belevenissen over het werk. Ik heb zo het vermoeden dat er ontzettend veel vragen bij jullie spelen over de gezinnen. Nou die zijn er bij mij ook nog, meer dan genoeg zelf. Langzaam kom ik steeds meer te weten over de situatie waar ze in leven, hoe ze met deze kinderen omgaan en wat ik hier kan gaan betekenen. Dus ik hoop jullie steeds meer te kunnen vertellen.
Tot snel weer met een nieuwe weblog over ………. , ja wat eigenlijk?
-
16 September 2013 - 21:25
Eveline:
Hoi Meid,'
heerlijk om je zo enthousiast te horen, en idd veel vragen. wat fijn ook dat je een leuk gast gezin hebt, en in je verslagen komen we daar ook straks wel eens foto's tegen, ik heb geen idee, zit net voor de buis, spoorloos te kijken, en bedenk me hoe zou het er bij jouw uit zien. woensdag weer poetsen met je moeder op onze gezamelijke poets ochtend, je zal wel onderwerp van gesprek zijn!!! Meid geniet van iedere dag van ieder moment xxxxxxx -
16 September 2013 - 21:55
Bram:
Hey Miranda,
Herkenbaar wat je schrijft. Het zal schipperen blijven tussen het liever zo onopvallend mogelijk willen zijn omdat je gelijk behandeld wilt worden, maar daarnaast ook de deuren te blijven openen, omdat je simpelweg er interessant uit ziet...
Succes met het vinden van je weg hierin en natuurlijk met alle andere dingen die je tegen zult komen!
Groetjes,
Bram -
17 September 2013 - 00:27
Anita De Raad:
Hoi Miranda,
Fijn, dat het zo goed met je gaat en heel veel succes (ook met je spaans) komende maanden!
'k Ben erg benieuwd naar al je (hopelijk onvergetelijke) ervaringen daar en ga je zeker volgen.
Groetjes,
Anita
-
20 September 2013 - 21:58
Wilma Jobse:
Hoi Miranda, mooi om iets van je ervaringen te horen. Fijn dat je het goed (genoeg) hebt en ervaart dat het waardevol is dat je er bent. Dat je erbij bent betekent al veel voor de kinderen. En dat je deuren kunt openen: super toch. Wat je verder kunt doen, gaat nog wel ontwikkelen de komende tijd. Succes en sterkte en geniet van alle mooie momenten! Liefs, Wilma -
21 September 2013 - 18:41
Jorien:
Hey :)
Leuk om te lezen en zo herkenbaar van de taal en het onbegrijpelijke van veel situaties!
Ik ben benieuwd naar je verdere verhalen :)
Xx Jo -
01 Oktober 2013 - 14:05
De Buren:
Hoi Miranda,
Wat een mooi verhaal weer! Kan me voorstellen dat het lastig is om je weg te vinden in het "misbruiken"van je uiterlijk en het gevoel van gelijke behandeling. Net zoals je zelf zegt in sommige gevallen (ziekenhuisopname) kan je uiterlijk een gerechtvaardigd gevoel geven. Maak hier dan ook gebruik van. ... En ach hier in Nederland zijn er ook mensen die het met hun uiterlijk wel voor elkaar krijgen.... Dus zo heel veel verschillen de culturen op dat gebied dan niet....
Klinkt ook wel goed dat je in een lief gastgezin zit waar ze zelf sapjes en milkshakes maken... Heerlijk!
Hoe is het met je spaanse lessen? Vordert dat al een beetje?
Groetjes,
De Buren!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
