De andere wereld
Door: Miranda van Sluijs
Blijf op de hoogte en volg Miranda
03 December 2013 | Peru, Huancayo
Hier loop ik dan, verzonken in mijn eigen gedachten.
Gedachten die ik probeer te ordenen en er iets van te begrijpen.
Begrijpen terwijl dat erg lastig is als je opgegroeid bent in zo`n andere wereld dan waarin ik nu loop.
Hier zit ik dan, om me heen kijkend.
Kijkend naar voetbal op een zandoppervlakte maar ondertussen zie ik maar weinig.
Weinig omdat ik de omgeving in me op neem om nooit meer te vergeten.
Hier lig ik dan, te staren naar een berg die voor mij ligt.
Ligt met al zijn huizen en al zijn mensen.
Mensen die stuk voor stuk een heel eigen verhaal hebben, een verhaal die ik met liefde zou willen weten.
Lima, een stad met een heel ander verhaal. Een stad met een omvang waar je u tegen zegt, mensen reizen vaak meer dan een uur om naar hun werk te komen. Ik weet dat doen wij in Nederland ook, maar we hebben het hier wel over het feit dat ze wonen en werken in dezelfde stad. Een stad met zoveel inwoners dat ik nog niet eens 1% gezien heb. Een stad met ontzettend veel gezichten. Een stad met zoveel verhalen. Een stad met enorme verschillen. Arm en rijk leven naast elkaar, maar vechten tegelijk ook tegen elkaar omdat de rijken niet willen dat de armen zo dichtbij wonen en willen graag een muur om hun wijk hebben. Een stad waar ik niet zou willen wonen maar waar ik graag meer verhalen over zou willen weten. Omdat het zo anders is, zoveel verhalen bevat die wij niet weten en ook niet kunnen beseffen.
Deze blog komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dit weekend was ik samen met mijn collega in Lima om haar ouders op te zoeken. Ze had gevraagt of ik mee wilde en die kans laat ik niet schieten. En de buurt waar ze een deel van haar jeugd heeft doorgebracht ligt niet in het beste deel van Lima. Je kunt Lima voor het gemak onderverdelen in nummer van 1 t/m 10. Bij nummer 1 is het gevaarlijk, en met gevaarlijk bedoel ik echt gevaarlijk of de mensen zijn er heel erg arm. Je begrijpt misschien dat deze combinatie vaak samen gaat. Nummer 10 is veilig, mooi en vooral rijk.
De familie van mijn collega woont in nummer 3, veilig om te lopen en de mensen zijn goed voor elkaar maar deze mensen hebben het niet breed en doen het met het weinige wat ze hebben. Ik voelde me er prima, veilig en zou er als ik er langer had verbleven alleen durven lopen.
Maar de armoede was te zien en ik ben daar niet blind voor. Ik wil daar niet blind voor zijn. Ik heb huizen gezien waar ik van schrok, sommige zijn van plastic gemaakt, sommige hebben geen ramen of deuren en sommige zijn eruit alsof ze op instorten staan.
Mensen leven hoog in de bergen en na navraag gedaan te hebben werd mijn vermoeden bevestigd. Deze mensen hebben daar geen water of stroom. Deze mensen hebben niks, op het eerste oog. Maar voor ons zijn ze arm en hebben ze niks maar wie zegt dat het waar is?
In Nederland koos ik als extra onderwerp de sloppenwijken. En hoewel dat onderwerp nog niet heel concreet was op het moment dat ik vertrok begint dat steeds duidelijker te worden. Ik wil de bergen in, ik wil gaan praten met de mensen die daar wonen. Ik wil weten hoe het komt dat ze zo leven? Hoe het is om zo te leven. Maar de meest belangrijke vraag is voor mij of ze gelukkig zijn? En wat ze zo gelukkig maakt? Want ik ben er van overtuigd dat ik wat van deze mensen kan leren.
Ik besef me als geen ander dat dit niet het meest makkelijker onderwerp is en dat de vraag is of mensen willen praten over hun leven. Ik zal met meer mensen moeten praten over hoe ik dit kan realiseren en hoe ik het vertrouwen kan winnen van deze mensen. Ik zal een plan moeten hebben en daar komen als 1 van hun (ook al is dat niet mogelijk). Ik heb een nieuwe uitdaging en dit gaat lukken want als ik iets bedacht hebt, zie het dan maar uit mij te krijgen. De vraag is alleen nog, hoe ga ik het uitvoeren?
Gedachten die ik probeer te ordenen en er iets van te begrijpen.
Begrijpen terwijl dat erg lastig is als je opgegroeid bent in zo`n andere wereld dan waarin ik nu loop.
Hier zit ik dan, om me heen kijkend.
Kijkend naar voetbal op een zandoppervlakte maar ondertussen zie ik maar weinig.
Weinig omdat ik de omgeving in me op neem om nooit meer te vergeten.
Hier lig ik dan, te staren naar een berg die voor mij ligt.
Ligt met al zijn huizen en al zijn mensen.
Mensen die stuk voor stuk een heel eigen verhaal hebben, een verhaal die ik met liefde zou willen weten.
Lima, een stad met een heel ander verhaal. Een stad met een omvang waar je u tegen zegt, mensen reizen vaak meer dan een uur om naar hun werk te komen. Ik weet dat doen wij in Nederland ook, maar we hebben het hier wel over het feit dat ze wonen en werken in dezelfde stad. Een stad met zoveel inwoners dat ik nog niet eens 1% gezien heb. Een stad met ontzettend veel gezichten. Een stad met zoveel verhalen. Een stad met enorme verschillen. Arm en rijk leven naast elkaar, maar vechten tegelijk ook tegen elkaar omdat de rijken niet willen dat de armen zo dichtbij wonen en willen graag een muur om hun wijk hebben. Een stad waar ik niet zou willen wonen maar waar ik graag meer verhalen over zou willen weten. Omdat het zo anders is, zoveel verhalen bevat die wij niet weten en ook niet kunnen beseffen.
Deze blog komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dit weekend was ik samen met mijn collega in Lima om haar ouders op te zoeken. Ze had gevraagt of ik mee wilde en die kans laat ik niet schieten. En de buurt waar ze een deel van haar jeugd heeft doorgebracht ligt niet in het beste deel van Lima. Je kunt Lima voor het gemak onderverdelen in nummer van 1 t/m 10. Bij nummer 1 is het gevaarlijk, en met gevaarlijk bedoel ik echt gevaarlijk of de mensen zijn er heel erg arm. Je begrijpt misschien dat deze combinatie vaak samen gaat. Nummer 10 is veilig, mooi en vooral rijk.
De familie van mijn collega woont in nummer 3, veilig om te lopen en de mensen zijn goed voor elkaar maar deze mensen hebben het niet breed en doen het met het weinige wat ze hebben. Ik voelde me er prima, veilig en zou er als ik er langer had verbleven alleen durven lopen.
Maar de armoede was te zien en ik ben daar niet blind voor. Ik wil daar niet blind voor zijn. Ik heb huizen gezien waar ik van schrok, sommige zijn van plastic gemaakt, sommige hebben geen ramen of deuren en sommige zijn eruit alsof ze op instorten staan.
Mensen leven hoog in de bergen en na navraag gedaan te hebben werd mijn vermoeden bevestigd. Deze mensen hebben daar geen water of stroom. Deze mensen hebben niks, op het eerste oog. Maar voor ons zijn ze arm en hebben ze niks maar wie zegt dat het waar is?
In Nederland koos ik als extra onderwerp de sloppenwijken. En hoewel dat onderwerp nog niet heel concreet was op het moment dat ik vertrok begint dat steeds duidelijker te worden. Ik wil de bergen in, ik wil gaan praten met de mensen die daar wonen. Ik wil weten hoe het komt dat ze zo leven? Hoe het is om zo te leven. Maar de meest belangrijke vraag is voor mij of ze gelukkig zijn? En wat ze zo gelukkig maakt? Want ik ben er van overtuigd dat ik wat van deze mensen kan leren.
Ik besef me als geen ander dat dit niet het meest makkelijker onderwerp is en dat de vraag is of mensen willen praten over hun leven. Ik zal met meer mensen moeten praten over hoe ik dit kan realiseren en hoe ik het vertrouwen kan winnen van deze mensen. Ik zal een plan moeten hebben en daar komen als 1 van hun (ook al is dat niet mogelijk). Ik heb een nieuwe uitdaging en dit gaat lukken want als ik iets bedacht hebt, zie het dan maar uit mij te krijgen. De vraag is alleen nog, hoe ga ik het uitvoeren?
-
03 December 2013 - 20:20
Albert:
Wat een super wiekend heb je weer gehad in Lima. -
04 December 2013 - 03:47
Jan M:
Hoi Miranda
Bijzonder hoor, ook dat je schrijft dat je zelf iets wil leren van die armere mensen in Lima of in debergen -
04 December 2013 - 10:14
Joke Haverlag:
hoi miranda,
wat een ervaringinen maak je mee.
en wat moeten wij toch meer bedenken hoe goed we het hier eigenlijk hebben in nederland.
hiervandaan wil ik je ook alle liefde toesturen die je daar zo goed kan gebruiken,
voor jezelf en alle mensen die het zo nodig hebben.
heel veel knuffels van joke haverlag
-
04 December 2013 - 22:24
Ria Bassie:
heb het geprint en neem het zo mee naar mijn nachtwerk. Denk dat ik wel de tijd heb om eens heerlijk te gaan lezen ! Knuffels van je mams -
05 December 2013 - 12:35
Riabassie:
He dochter, heb het met bijna ingehouden adem gelezen ! Moet natuurlijk wel adem halen anders had ik het niet helemaal kunnen uit lezen,....
je schrijft zo goed en sprekend. Ik lees het als een goed boek, en wil meer en meer. Zoals je een boek leest en denkt nog een hfdstuk en nog een, totdat het veel te laat is geworden en je de volgende dag denkt, was ik maar eerder gaan slapen.
Wat zal jij anders tegen het leven van alledag gaan aankijken, je ziet zoveel. het is je niet echt voor testellen wat en hoe, als je je eigen rijke leven leeft, druk met werk enz. Er gaat zo veel langs je heen .
Waarom wordt de een geboren in weelde, en de ander niet ? Je gaat een grote uitdaging aan. Er achter proberen te komen, waarom mensen toch tevreden en dankbaar zijn met wat zij hebben. En dan je schamen dat ik zelf mopper op het weer of de kou, of de centen enz....
Ik weet en denk dat er wel een manier komt, dat je weet hoe deze uitdaging uit te werken, want je hebt het in je. Je bent een geweldig mens !!
heel veel liefs, je moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
