De nieuwe uitdaging!

Het gras is groener aan de overkant, tenminste dat is wel vaak zo. Tot je aan de overkant staat en het gras beter gaat bekijken. Dan moet je soms tot de conclusie komen dat je je vergist hebt en beter aan de overkant had kunnen blijven.
Halverwege januari had ik ook zo´n moment. Ik wist zeker dat het gras groener! Maar ik wilde niet de fout maken door de stap naar de overkant te maken zonder die eerst te onderzoeken. Want waar het gras nu zo groen leek, was het een paar maanden geleden voor mijn gevoel nog heel erg bruin.

Sinds januari zijn er veel dingen aan het veranderen binnen het Warmisuncu project. De kinderen zijn er gelukkig nog steeds maar voor is er weinig hetzelfde. We zijn gestopt met therapie aan te bieden voor de kinderen maar zijn vooral bezig met praktische zaken. Er moeten heel veel papier worden geregeld, soms gesprekken gevoerd worden met belangrijke mensen binnen Huancayo en ga zo maar door. Veel taken kan ik niet uitvoeren, naast op mijn stoel zitten luisteren. En daar ligt nou net het probleem, ik ben daar niet zo heel goed in. Ik wil dingen kunnen doen, ik wil iets bij kunnen dragen en dat gevoel had ik niet meer.

Nou zijn er binnen Tikani 3 verschillende projecten. Het Waytakuna project, dit is het kinderdagopvang project. Hier help ik regelmatig maandag mee maar ik heb er niks mee. Al die kinderen die maar miss blijven reopen, ik ben er na een uur al klaar mee.
Het tweede project is het Warmisuncu project. Dat is het project waar ik sinds september werk.
Het derde en tevens laatste project is het Yuyaq project. Dit is het project waar de ouderen worden bezocht in hun huis en waar verschillende soorten van hulp word aangeboden. En dit is nou net het project waarvan ik dacht dat het gras vorig jaar nog heel bruin maar dit jaar voor het eerst ging zien dat het wel eens groener kon zijn dan ik dacht.

Ik ging de uitdaging aan om te ontdekken welke kleur het gras nou echt bij Yuyaq is. Een week zou ik mee gaan lopen bij Yayaq om te zien wat ze daar doen, waar ze het doet en vooral hoe. Mijn eerste dag begon gelijk met het wassen van kleding, gesprekjes voeren met mensen in het Spaans en toekijken hoe mijn college therapie deed bij een vrouw die voor een groot gedeelte aan haar linkerkant verlamt is.
Mijn tweede dag gingen we een wel erg leuk klusje opknappen. In het huis van een mevrouw was zeil aan het plafond gemaakt maar dat was nodig aan vervanging toe. Dat er troep onder vandaan zou komen, dat hadden we verwacht. Wat we alleen niet hadden verwacht is wat er werkelijk onderuit kwam. Ik ben vooral blij dat ik op de goede plek stond toen we het zeil los gingen maken. Want er kwam een lading ratten/muizen keutels onder vandaag. De hele vloer lag ermee bezaaid. Maar het ergste moet nog komen. Dus als je niet meer wilt weten moet je doorgaan naar de volgende alinea. Ik wilde met een bezem al het stop van het hout gaat vegen tot ik iets in een hoekje zag wat op kleding leek. Ik vroeg aan mijn college wat het was en hij begon fanatiek het weg te halen. Al snel werd duidelijk dat het een nest moest zijn, en niet zo´n kleintje ook. Ik ben niet snel bang voor ratten of muizen maar op dat moment ben ik toch maar even buiten gaan staan toekijken. Want ja, voor het zelfde geldt komt er toch nog eentje naar buiten gerend. Dat gebeurde gelukkig niet waardoor we het plafond konden afmaken en daarna het hele huis konden schoonmaken. Want ja, die keutels lagen echt overal.

Op vrijdag bezoeken we geen mensen maar bezoeken de mensen ons. Dat klinkt als de omgekeerde wereld (dat is het natuurlijk ook) maar het heeft een belangrijke reden. Wanneer alle mensen samen zijn hebben ze contact met elkaar. Kunnen ze gezellig een praatje maken, word er samen thee gedronken en er is op vrijdagmiddag altijd een activiteit. Deze vrijdag werd een balon met papier beplakt om het later te versieren.
Ik besloot iemand te gaan helpen en natuurlijk een praatje te gaan maken. Ik begon fanatiek wat vragen te stellen maar er kwam geen reactie. Ik dacht dat het aan mijn Spaans lag, want ja, briljant is dat echt nog niet. Maar al gauw vertelde mijn collega dat ik naar hem moest schreeuewen als ik iets wilde weten. Oh help dacht ik, heb ik weer. Nou moet ik gaan schreeuwen terwijl er 20 andere mensen mee kunnen luisteren naar mijn gebrekkige Spaanse woorden. Maar een andere optie had ik niet dus begon ik maar te schreeuwen. Helaas deed ik iets echt niet goed want na 5 keer had ik nog steeds geen reactie. Mijn collega weet blijkbaar beter hoe het werkt want na 1 keer was het hem wel gelukt. Ik moet zeggen, na 1 vraag was ik genezen!

Wat me gelijk al opviel is hoe belangrijk het is dat deze mensen bezocht worden. Er zijn mensen bij die geen familie meer hebben, die het alleen moeten doen. En dat alleen moeten doen, dat gaat soms gewoon niet meer. Hoe warm wij werden begroet door deze mensen. 1 meneer die we bezochten liet mij zien wat hij allemaal maakt en vooral in hoeveel dagen dat mogelijk is. Mensen die je soms bijna op de nek vliegen en je een hele dikke knuffel en kus geven omdat ze blij zijn je te zien. De glimlach van een kind is heel mooi om te zien, maar die van een ouder iemand is net zo mooi.

Of het gras echt groener is bij Yuyaq? Nee het is niet groener maar het gras heeft zelfde kleur als bij Warmisuncu. Ik ben in een week tijd weer een stukje hart kwijt geraakt. Maar ik weet dat ik nog genoeg heb om uit te delen. In een week tijd kon ik niet genoeg uitdelen en dus heb ik besloten om 2 dagen per week bij Yuyaq aan de slag te gaan. De komende maanden ga ik me daar prima vermaken en hoop ik daar ook mijn steentje bij de kunnen dragen. Want kiezen kan ik niet, zeker niet tussen 2 projecten die de hulp allebei hard kunnen gebruiken.