Gevoelens, gevoelens, gevoelens...

Een heerlijk gevoel om Miranda weer te zien, te voelen en met haar te kunnen praten en delen.

Gevoelens van verbazing, verwondering, bewondering, onmacht, schaamte, medelijden, je rijk voelen, blijdschap, verdriet .....

Veel, heel veel gevoelens.

Na een goede vliegreis, een heerlijke ontvangst , met de taxi naar een hotel. Het is donker en warm. Miranda praat en praat, volgens mij heeft ze wat in te halen !! Mijn oren raken overbelast. Volgende dag met de bus naar Miranda s nieuwe thuis. En dan gevoel van chaos !! Alles is anders. De huizen , het verkeer, de mensen ... We zitten boven voorin de bus, en kunnen alles goed zien. Van alles op straat, en langs de straat. Kraampjes, honden, auto s, vrachtwagens, fietsen, mensen( die proberen van alles te verkopen), kinderen, afval en ga zo maar door.

Heb 2 pillen van Miranda gekregen, tegen wagenziekte en hoogte ziekte.
Wat is het er mooi als we eenmaal Lima uit zijn. Ik kijk mijn ogen uit. wil alles zien en maak foto s. Naast me zit mijn dochter, en dat voelt goed. Ze ziet er goed uit, moet nodig naar de kapper. Heb voorgesteld dat ik haar haar zal knippen, dit ziet zij niet zo zitten, dat snap ik dus niet (ahum).
T voelt heel vertrouwd dat ze naast me zit. En een Spaans dat ze spreekt !!

Ik krijg goed te horen dat ik geen honden moet aan halen, en oo dat zal in de loop van de tijd niet mee gaan vallen. Allerlei soorten en maten ga ik zien en tegen komen. Van leuke honden, tot vieze, stinkende, vermagerde en echt geen lieve honden. Voor t eerst in mijn leven, neem ik soms een steen in mijn hand. Een steen met de bedoeling om ermee te gooien, en wel naar een hond of honden. Ik, die zo van honden houd, gooien met stenen naar een hond ?
Honden die zelf hun eten bij elkaar moeten zoeken, helemaal mee doen in het verkeer, oversteken, rennen voor hun leven en tussen het vuilnis nog wat hopen te vinden wat hun maag kan vullen.
Heel zeldzaam zie je iemand met een hond aangelijnd lopen, tja die persoon heeft gelijk mijn sympathie, dat snappen jullie zeker wel.

Op Miranda haar kamer installeer ik me met luchtbed, en ontmoet Yennie en haar dochters. Dhr. des huizes zal ik weinig zien, werkt veel. Ook de hond ontmoet, bijna een blonde Lobke zonder staart. Deze hond heb ik wel aan gehaald hoor, met toestemming van mijn dochter. Ja Ja heb echt naar haar geluisterd, ook over wat ik wel en niet moet eten ! Rare gewaarwording hoor, normaal hoort je kind toch te luisteren naar de ouder, en niet anders om, .....

Het weekend mag ik mee naar een bruiloft, en een kerkdienst meemaken. Reuze boeiend, alles in het Spaans, en ik kan alles heel goed volgen, maar wat ze zeggen....??

Dat weekend heb ik ook een vaatdoek gevoel. Slappe benen, slap gevoel, uit gewrongen. Normaal leef ik zowat onder de zee spiegel, en nu kilometers er boven. Het geeft een gewoon slap gevoel, waar je geen macht over hebt.

Ik ontmoet de collega s van Miranda, zie een gezicht bij de namen, waar ik wel van had gehoord. En dan op pad ! Mee met Miranda en haar collega, om te zien en te ruiken, en te voelen wat Miranda daar al nu een half jaar doet.
Ik kijk, luister, stel vragen, kijk om me heen en probeer alles in me op te nemen en vast te houden. Het is veel, overweldigend, soms niet te zeggen wat ik voel.

Ben zo dankbaar dat ik kon gaan en dit mag meemaken. Zien hoe kinderen leven, hun ouders ontmoeten, meestal de moeder. Hoe wonen ze ? Gaan ze naar School ? Hoe oud is het kind ? enz enz.
Sommige kinderen zijn bang, zo n bleek gezicht met blauwe ogen. Iedereen heeft hier zwart haar en van die prachtige donkere ogen. Kinderen die gaan lachen als ze Miranda zien, en met haar willen knuffelen.

Ook mag ik mee om ouderen te bezoeken, en dat grijpt me eigenlijk nog meer aan. Hun leef omgeving, hun huisje ( schuurtje, krot ) Hoe ze slapen, wat ze eten, wassen, leven, We mochten bij een Mw. binnen kijken Hoe het er daar uit zag, zal ik nooit meer vergeten, als het aan mij ligt. Ze pakte iets, pakte het uit, en wat kwam er uit ? Twee klompjes uit Nederland !! Blauw, met molens erop !

We worden hartelijk ontvangen, en we krijgen de beste stoelen, waar wij op moeten gaan zitten. Een mw. ging huilen, en lachen tegelijk. Mw. bleek 95 jaar te zijn, We verstonden elkaar niet, Zij en ik, maar elkaar aankijken en de hand vasthouden, is overal dezelfde taal. En ja samen huilen ook. Ik kon er niets aan doen, zij huilde en daar ging ik ook. Het was zo iemand, van inpakken en mee nemen. Zo veel gevoel....

De gedachte, wat hebben wij het goed, en wat lopen we eigenlijk te zeuren, wat zijn we rijk, we zouden ons moeten schamen.
Maar wat is goed, wat is geluk ?
Ik heb arme gelukkige mensen gezien, kinderen zien spelen met niets of heel weinig. Als ik dan de jeugd hier in Nederland zie.
Het is nu eenmaal zo.

Het gaat niet om je spullen, je auto, je mobiel enz. Allen besef je je dit niet in de hectiek van de dag. Je draait mee en je doet zo goed mogelijk je ding. Of dat nu in Nederland is of waar dan ook.

Ik heb een goede tijd gehad, ondanks dat ik ziek ben geweest, heb ik veel mogen zien, heel veel gevoeld, genoten, veel om dankbaar voor te zijn.

Dank je lieve dochter, dat je het aan durfde dat ik mee mocht . Jij was je vrijheid kwijt, en ik heb nauwelijks over je bemoederd !! Want dat wilde je niet. Nou het was ook niet nodig hoor. Miranda redt zich prima, en laat de kaas niet van haar brood halen !! Ik vind dat ze het heel goed doet.

Veel gevoelige groeten van Ria Bassie