Mijn droom

  9 maanden geleden begon ik aan de reis van mijn dromen. Het zou een reis worden die me ontzettend veel mooie dingen zou brengen. Een reis die me teleurstelling zou brengen. Een reis waarin ik afscheid moest nemen van mensen. Een reis waarin ik dromen kon waarmaken. Een reis waar ik mezelf soms keihard tegen kwam. En ook een reis die ik nu eerder zou moet afsluiten wegens gezondheidsproblemen. Maar bovenal een reis die ik van mijn leven niet meer vergeet!    

3 september 2013, een dag die me altijd zal blijven heugen. Op weg naar Peru! De reis begint en daarbij ook mijn droom. Maar het valt lang niet altijd mee, ik kom mezelf regelmatig tegen. Zo ver weg van de mensen waar ik van hou, de taalbarriere waar ik keihard tegen aan loop, de cultuur die zo anders is, het hoogteverschil,  het opstarten van het werk, het openbaar vervoer wat zo anders in elkaar zit, de eetgewoontes of eigenlijk alle gewoontes die ze hebben en in een nieuwe familie terecht komen. Terwijl je tegen dingen aan loopt kijk ik ook mijn ogen uit naar alle nieuwe dingen die ik zie. Naar de bergen die je op elke plek kan zien, naar de busjes die door elkaar scheuren en waar ik dan de goede moet uit zien te zoeken en geniet ik elke dag van een heerlijke zon. Langzaam begin ik deze maand mijn draai te vinden in Huancayo.  

Oktober is een bijzondere maand omdat het de maand van de gahandicapte is. Met als hoogtepunt 16 oktober een fantastisch feest. Er werd gedanst, gelachen, er waren clowns, er was eten, er was zo ontzettend veel. Ik zal de glimlach op het gezicht van onze kinderen niet snel meer vergeten. Eigenlijk zou er elke maand zo'n dag moeten zijn. Toch kent deze maand ook een dieptepunt want hier op deze plek heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve opa.

Terwijl ik aan november ga beginnen moet ik ondertussen ook november opzoeken in mijn dagboek. Want ook al heb ik een goed geheugen, er is zo ontzettend veel gebeurt dat ik dat nooit allemaal heb kunnen onthouden. De kerk is voor mij erg belangrijk maar ik had al vrij snel door dat ik niet op mijn plek zat in deze kerk en dus ben ik gewisseld van kerk. Achteraf is dat een erg goede stap geweest en ik heb dan ook een ontzettend fijne tijd in mijn kerk gehad. De taallessen die ik drie keer per week volg beginnen hun werk te doen. Ik begin dingen te begrijpen en simpele gesprekken te kunnen voeren. Ik vind het heerlijk, het geeft me het gevoel van vrijheid.  

December is een feestmaand. Hoewel Sinterklaas niet binnen de tijd dat hij in Nederland is ook in Peru kan zijn hebben wij hem een handje geholpen. En dus hebben ook wij in Peru een heerlijke 5 december gehad. Gewoon met pepernoten en erwtensoep. Hoe Nederlands wil je het hebben? Daarna kwam kerst, dat ik dit jaar wel 5 keer heb gevierd. De kinderen van het Warmisuncu project kregen alkemaal een mooi cadeautje en een speciaal T-shirt van Warmisuncu. Nu val ik niet meer onder de kinderen, maar ook ik heb zo'n mooi exemplaar in mijn bezit. Het kerstfeest thuis was vooral kerstavond belangrijk, dan komt de hele familie samen om te eten en cadeautjes aan elkaar te geven. Bijzonder om mee te maken, hoewel ik blij ben als ik de volgende keer weer lekker thuis ben. De dag na kerst vertrok ik lekker voor een vakantie van 2 weken naar Ecuador. Daar heerlijk genoten van de zon, zee en vrije tijd. Na een week belandde ik in Mancora om daar onverwacht nog een droom waar te gaan maken. Mijn duikbrevet zit op een veilig plekje om mee terug te vliegen naar Nederland. Soms moet je dingen gewoon doen als je iets heel graag wilt!

En dan zitten we in het nieuwe jaar. Het jaar waar ik weer terug naar huis ga maar daar wil ik vooral nog niet aan denken. Januari is vooral rustig. Alles gaat zijn gangetje. Tja, om dan toch wat te klagen te hebben heb ik nog wel een dingetje. We zitten midden in het regenseizoen en ik ben het nu al zat. Geef mij die zon maar en last de regen maar ergens anders vallen.  

5 maanden zijn we in Peru en mamma gaat aan het eind van de maand langs komen. Een moment waar ik erg naar uit kijk, weer even wat Nederland in mijn buurt. Maar goed, de eerste helft van de maand moet toch gewerkt worden en dat doe ik inmiddels bij twee verschillende projecten. Want twee dagen per week zet ik me in voor het ouderenproject, Yuyaq. Twee weken die ik niet snel zal vergeten. Het is zo bijzonder om iemand te laten zien waar ik leef en wat ik hier doe. Niemand zal het weten tot je hier geweest bent. Samen met mamma naar het werk geweest, de jungle bezocht, Huancayo bekeken, Peruaans eten gegeten en een kliniek bezocht. Er zijn zoveel dingen gebeurt dat ik ze domweg gewoon niet allemaal kan opschrijven. Voor mij was haar bezoek een hele bijzondere die mij veel energie gaf om aan het laatste stuk van mijn reis te beginnen.

Soms lijken dagen voorbij te kruipen, terwijl ik in maart eerder dagen tekort lijk te komen. Onverwachts verhuis ik naar een ander gezin. Dat gaat allemaal zo snel dat ik een dag na het nieuws in mijn nieuwe huis zit. Maar ook maar ik een extra kaarsje uitblazen op mijn Peruaanse taart. Vanuit Nederland had mamma al vele kaarten meegenomen en via de post mocht ik kaarten ontvangen. Samen met mijn collega's die avond gevierd met spelletjes, chips en natuurlijk de taart. Deze maand verleng ik ook mijn ticket zodat ik nog twee maanden langer in Peru kan blijven. De datum dat ik nu terug keer is 2 juli.  

April voelt voor mij als een wat negatievere maand. In het begin bezoek ik een gevangenis omdat 1 van de mensen van Yuyaq vast zit. Inmiddels is bekend dat hij 8 jaar heeft gekregen voor iets dat erg lang geleden gebeurt is. Ik was en ben nog steeds erg aangegrepen door. Binnen het gezin overlijd de oma en daar ik help waar ik kan. Het zijn heftige dagen waar je als gezin dichter naar elkaar groeit. Soms voelt het dubbel want hoor ik er wel bij of niet? Uiteindelijk is het antwoord een volledige ja!  

Ja en eind april gaat het fout met mijn gezondheid of eigenlijk was dat al veel eerder, achteraf gezien dan. Er volgen ontzettend veel bezoeken aan artsen voordat ze er achter komen wat het probleem nou precies is. De conclusie, chronische hoogteziekte met migraine. Pillen zullen dit morten voorkomen en dan kan ik de komende twee maanden gewoon afmaken hier in Peru.

En dus vertrek ik in mei naar Huaraz waar je een prachtig natuurgebied hebt. Wil je weten hoe die tocht was? Pak even mijn laatste weblog erbij. Daarna gaat het eigenlijk pas echt mis. De concusie moet al snel getrokken dat mijn lichaam het niet meer aan kan. 9 maanden leven op deze hoogte (3200 meter) voelt als een moordaanslag op mijn lichaam. Ik kan niet anders dan vervroegt terug gaan naar Nederland. En dat besluit doet meer dan pijn maar mijn gezondheid gaat boven alles. Mijn reis door Peru zal ik nu een andere keer gaan maken, hoe dan ook.


En dus stond alles de laatste week opeens in het teken van afscheid nemen.

Afscheid van kinderen van Warmisuncu. 1 van de kinderen heeft meneer chocolate (mijn beer in handpop) gekregen. Ik vertelde haar dat mijn baasje terug moet naar Nederland en dat ik nu geen huisje meer heb. Of ik bij haar thuis mag wonen? Het antwoord was gelukkig een ja met een hele blije glimlach. Toen we echt afscheid gingen nemen vroeg ze wanneer ik terug zou komen. En of ik dan Chica mee wil nemen zodat ze samen konden praten en spelen. Tjee, mijn hart brak bijna.  

Toen was Yuyaq aan de beurt. Speciaal voor iedereen had ik pannenkoeken gemaakt en daar hebben ze dan ook meer van gesmuld. In de voorgaande weken had ik steeds foto's gemaakt met de mensen en die had ik laten afdrukken. Ook had ik voor iedereen een hart met daarp "Tu estas por siempre en mi corazon!" (jij bent voor altijd in mijn hart). En dat zijn ze ook!  

En dan komt het moment dat je familie aan de beurt is. En hoewel ik daar nog maar 3 maanden woon voelt het als een jaar. Het afscheid doet me pijn. Ik moet mijn familie achter laten om terug te gaan naar mijn andere familie. Snappen je hem nog?    

Aan mijn reis komt een eind, aan mijn tijd in Peru komt een eind, aan mijn droom komt een eind en op dit moment ook aan deze weblog. Maar alleen op dit moment, want ik weet zeker dat er weer een weblog komt.