Nationaal Park Huascaran
Door: Miranda van Sluijs
Blijf op de hoogte en volg Miranda
20 Mei 2014 | Peru, Huaraz
Ik bevind met op dit moment in Huaraz, een plaats dat zich ten noorden van Huancayo bevind op zo'n 3 km hoogte. Huaraz leeft van de tourisme omdat er vlakbij een prachtig natuurpark zit, Nationaal Park Huascaran. In het park kan je verschillende tochten maken, van 1 dag tot meer dan 10 dagen. Dat klinkt erg leuk maar met mijn chronische hoogteziekte (met daarbij migraine) zeker geen aanraden. Op het moment dat ik besloot een tocht te boeken wist ik dat het heel zwaar zou gaan worden. De tocht zelf, daar moest ik me geen zorgen om maken. Zelfs voor kinderen was hij prima te doen. 7 kilometer heen en 7 terug, meer niet. Heen doe je er ongeveer 3 uur over, terug zo'n 2 a 2 1/2. Appeltje eitje dus.
Gister was de dag van de klim. 5.50 uur 's morgens vertrokken we met de bus, de tocht zou zo'n 3 uur gaan duren. De meeste prachtige landschappen heb ik voorbij zien komen. Sneeuwtoppen lagen voor mijn gevoel op loopafstand, vele meren zijn er te vinden in het gebied en nog zoveel meer. Toen konden we beginnen op 3900 meter, het eerste stuk van 40 minuten was vlak en zouden we in de groep doen. Het tempo zit er goed in, zo goed dat ik na 10 minuten al een migraine aanval te pakken heb, maar opgeven op dit stuk komt niet in me op. En dus is het medicijnen innemen en doorlopen. De groep splits zich op als we aan de klim beginnen en ik loop alleen. Prima als je het mij vraagt, zo kan ik mijn eigen tempo aanhouden en met mezelf rekening houden. Tijdens mijn stops om op adem te komen geniet ik van een prachtige omgeving. Alleen daarom al heb ik geen spijt dat ik mezelf dit aan doe. Toch vraag ik me af waar onze gids is. Hij zou bij de laatste persoon gaan lopen en naar mijn idee ben ik dat toch echt. Later zal blijken dat ik zo slecht nog niet was. Tijdens mijn tocht (geen idee hoe ver of waar ik was) kwam ik op een open en vlak terrein. Daar vond ik de groep van 4 Austaliers waar ik in het begin mee had gelopen. Terwijl iedereen een pauze inlaste besloot ik door te lopen, ik zou anders het eindpunt, een meer, nooit gaan halen. En dus begon ik aan de volgende klim. En deze was wel iets, nee niet iets, enorm veel zwaarder. Het meer lag op 4620 meter, en ik was bezig aan mijn laatste stuk. De lucht was ijl, adem halen koste me enorm veel moeite en na 10 stappen was ik steeds buiten adem. Ik was kapot en kon echt niet meer, ik liep al een tijdje op mijn motivatie en niet meer op energie. Ik besloot te stoppen, dan het meer maar niet zien. En geloof me, ik stop niet snel. Wil ik iets dan zal ik er alles en dan ook echt alles aan doen. Maar soms moet je weten wanneer je moet stoppen, wanneer je echt niet meer kan. En terwijl ik daar op mijn steen zat kwam er iemand langs die me vertelde dat ik er echt bijna was en niet moest opgeven. Oke, nog 1 keer geef ik mezelf een trap onder mijn kont. Maar ben ik er dan niet, dan zie ik dat meer maar niet. En toen, was daar dan helder blauwe meer. Opeens had ik zin om te gaan rennen en bij dat meer neer te ploffen en niks meer te doen. Rennen heb ik maar niet gedaan, dat neer ploffen wel. Ik was dood en dan ook doodop. Besefde me maar al te goed dat ik al mijn grenzen ver over ben gegaan. Maar wat maakt het uit, ik ben er! Ik kan moeilijk zeggen hoe je je voelt als je er eenmaal bent. Het was geweldig. Niet alleen een overwinning op mezelf maar ook de omgeving had ik echt nooit willen missen.
De terugtocht heb ik met mijn Australische vrienden gedaan. Daar was ik erg blij mee want zo konden we een gesprek voeren tijdens het afdalen. Ik had daardoor mooi wat afleiding. Ik vraag me nu af hoe ik ooit veilig beneden ben gekomen want mijn benen waren pudding. Het laatste half uur was dan ook hel, ik had overal pijn en kon niet meer. Dat de bus al stond te wachten was zo ontzettend fijn. In het hostel een douche met warm water! gehad en daarna met de Australiers wat gaan eten. En toen was het tijd voor mijn bed waar ik mezelf op heb laten ploffen en de boel de boel gelaten.
Nu zijn we een dag verder. Ik voel me alsof er een bulldozer over me heen is gereden. Alles en dan ook echt doet pijn. Ik heb een hele mooie en fijne dag gehad die ik nu moet bekopen met de hoofdprijs. Dat is ook het leven en hoort er allemaal bij. Toch denk ik de volgende keer wel 10 keer langer na.
-
29 Mei 2014 - 16:12
Ria Bassie :
He dochter, had al gezegd dat ik trots op je ben.
Nu je klimtocht gelezen, en weer weet je me mee te sleuren in je schrijven.
Zelfs de spierpijn, alleen was dat bij mij op een andere manier ontstaan, en kon ik de volgende dag nauwelijks n stap verzetten.
T was wel op een berg in Noorwegen, en t had te maken met hoogtevrees.
Ik was gaan zitten om te rusten, en durfde daarna niet meet te gaan staan, durfde niet meer me te verroeren, want ik wist zeker dat ik naar beneden zou vallen !
Ben na heeeel lang aarzelen op handen en voeten en kont naar beneden gegaan. Alle spieren strak van de angst.
Resultaat , spierpijn, en ik doe het noooooooit meer zo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley